GEYİCEK

Ne zaman bir geyicek fidanı görsem

Yüzüm kızarır, utanırım

Kendim, köyüm ve köylümüz adına

Daha çocukken varmıştık biz onun tadına

Elma henüz girmemişti bu köyün diyarına

Saklardık uzun dayansın diye

Yeşil sarı geyicekleri

Damlarda, ahırlarda

Kahverengi kükümlerin arasına

Belki kükümlere baka baka

O da değiştirirdi rengini zamanla

Uzatırdık usulca elimizi

Geyicek almak için

 Küküm denen kuru çam yapraklarının arasına

Ne zaman bir geyicek fidanı görsem

Yüzüm kızarır, utanırım

Kendim, köyüm ve köylümüz adına

Güzel mi güzel geyicek ağaçları vardı

Köyümün bağlarında, tarlasında, dağlarında

Ve bilhassa Kütükardı’nda

Ve bilhassa kıtlık yıllarında

Yokluğun kol gezdiği Taşeli diyarında

Hep imdada yetişirdi

Ve hep elimizin altında

Belki aşeren bir kadına

İlaç olurdu

Uzun kış aylarında

Ne zaman bir geyicek fidanı görsem

Yüzüm kızarır, utanırım

Kendim, köyüm ve köylümüz adına

Elma geldi zamanla köyümün toprağına

Amasya, golden, starking

Çok çalışkandı köyümün insanları

Yetişti yıl yıl çeşit çeşit elma ağaçları

Ve fakat, işte

Nisyan ile maluldü hafızayı beşer

Dağlar oldu geyicek ağaçları için

Bir cehennem, kıyamet, mahşer

Doldu sandıklara iri, sarı, kırmızı elmalar birer birer

Üç beş kuruş geçmişti artık

Köylünün eline avucuna

Ve böylece attı geyiceğin pabucunu dama

Ne zaman bir geyicek fidanı görsem

Yüzüm kızarır, utanırım

Kendim, köyüm ve köylümüz adına

Sonra aldı baltayı köylüler

Devrildi geyicek ağaçları üçer beşer

Döndü devran, geçti yıllar

Tükendi geyicek ağaçları birer birer

Bilmem ki tanır mı geyiceği şimdiki çocuklar

Kesildi, odun oldu

Bir zamanlar meyve veren gövdeler dallar

Unutmuştu köylü belki de

Çatal değnekle diken biçip

Sırtında çekmece, keven getirdiği yılları

Davarına yem, ekmeğine un olan

Bir kıl çuval geyicek için

Belki kavga ettiği acı hatıraları

Ne zaman bir geyicek fidanı görsem

Yüzüm kızarır, utanırım

Kendim, köyüm ve köylümüz adına

Yandı ocaklarda geyicek odunları

Çıtır çıtır sesler geldi ağlamaklı

Kalpler mühürlü, kulaklar sağır

Kimse duymadı feryadını

Fakat ben, unutmadım

Taa çocukluğumdan kalan

Geyiceğin o tarifsiz tadını

Ve daha geçen gün

Bir geyicek fidanı gördüm dağda

Tenha ve dulda bir kuytuda

Sanki biraz korkak, biraz ürkek

Ve sanki

Atalarının başına gelenleri düşünerek

Ve yine de

Bunca olandan sonra, inadına

Bu toprakları hâlâ terk etmeyerek

Başında üç-beş meyve

Belki bir siftah olarak

Uzattı önüme o narin dalını

Ben, bir çocuk kadar mutlu, heyecanlı

Ve biraz da utanarak

Aldım onun bu eşsiz ikramını

Okşadım bir çocuk gibi

Gövdesini, dalını, yaprağını

Ve sonra ayrılırken yanından

Bir pişmanlık ve bir özür kabilinden

Ve bir gün gelecekte

Yine lazım olur diye

Biz vefasızların torunlarına

Ve yaşatmak adına bu toprağın değerlerini

Çoğaltmak ve sürdürmek için

Kara gün dostu geyiceğin neslini

Söz verdim geyicek fidanına

Prof. Dr. Hacı KURT